Uruguaylı efsane, Türkiye gelişinden attığı unutulmaz gollere, en unutamadığı maçtan en şaşırdığı ana kadar en özel anılarını Üstün Hikayem’de anlattı.
Türkiye seyahati nasıl başladı?
Çok teşekkürler. Benim için İstanbul’a ve Türkiye’ye dönmem her vakit büyük bir keyif. Bunu dünyanın her yerinde de söylüyorum. Türkiye’de çok ağır bir beş sene geçirdim. Tahminen de spor mesleğimin en ağır beş yılıydı. Bunu hayat kalitesi açısından da söyleyebilirim. Zira İstanbul inanılmaz bir kent. Burada iki çocuğum dünyaya geldi. Taraftarın bana gösterdiği sevgi ve paha inanılmazdı. Münasebetiyle Türkiye, İstanbul ve Fenerbahçe ile aramda bir bağ olduğunu hissediyorum. Bu benim üzere çok uzaktan gelen birisi için açıklanması güç bir his. Farklı bir lisan, farklı bir kültür ve farklı bir din. Burada geçirdiğim dolu dolu beş yıldan sonra hala İstanbul’a gelip gidiyorum ve kendimi konutumda üzere hissediyorum.
Transfer sürecin nasıl gelişti?
2006’da İstanbul’a gelmeden evvel esasen tarihinizi biliyordum; Osmanlı İmparatorluğu. Ben lisede çok düzgün bir öğrenci değildim fakat tarih dersi çok hoşuma giderdi. O yüzden birden fazla ülkeyi tanırım. Kulübü çok az tanıyordum. Gelmeden evvel Alex ve Luciano’yu tanıyordum. Ne de olsa ikisi de Brezilya’da rakibimdi. Kulüp hakkında bilhassa onlardan bilgi aldım. Lakin Türkiye’yi aslında biliyordum.
Türk futbolu hakkındaki niyetleri neler?
Türk futboluyla ilgili olarak; tutkulu olduklarını biliyordum. Futbolu hissederek yaşıyorlar. Bizler Latin Amerikalılar olarak, bilhassa de Uruguay’dan bahsedecek olursak, en azından biz o denli inanıyoruz ki; futbolun babasıyız! Zira birinci dünya kupası, birinci Libertadores Kupası… Yani futbol için tutku doluyuz. Doğrusu buraya çekincem olmaksızın geldim. Zira Türklerin bu ruhunu anlayabileceğimi düşünüyordum. Ancak yeniden de geldiğim birinci günden itibaren burada farklı bir şeyler olduğunu anlamıştım. Anlatması zor… Ben bile burada futbol için nasıl bu kadar tutku olabileceğini anlatmakta zahmet çekiyorum. Bu ülkede de bizde olduğu üzere çok birebir ve tutkulu bir yaklaşım var. Maçlar yakından takip ediliyor. Hala daha Türkiye’de futbolun Güney Amerika’daki kadar ya da tahminen de daha ağır bir halde yaşanması şaşırtan. Zira futbolda Brezilya, Arjantin ve Uruguay üzere ülkelerin dünyanın en tutkulu ülkeleri olmasını beklersiniz lakin daha birinci günümde bu türlü olmadığını anladım.
Fenerbahçe’deki birinci maçın…
Deplasmandaydık, çok düzgün hatırlıyorum. Birinci hatırladığım şey; şampiyonluk için inanılmaz bir baskı olduğuydu… Fenerbahçe’nin 100. yılından ötürü. Birinci gün bana verilen bildiri, grubun şampiyon olması için getirildiğimdi. Grup, dönem sonu şampiyon olması için güçlendiriliyordu. O yüzden çabucak ağır bir baskı hissetmeye başladım. Buna hazır olduğumu düşünüyordum lakin birinci maçlar kolay olmadı. Kulüpteki ortam da epey gergindi. Zira yeterli bir dönem geçirmek ve şampiyon olmak gerekiyordu. Zira rakibimiz de 100. yılında şampiyon olmuştu. Üstelik birinci maçımızda deplasmanda, nispeten zayıf bir kadroya kaybetmiştik. O gün burada oynamanın hiç de kolay olmayacağını anlamıştım.
Kadıköy’de birinci maçta iki gol…
Unutmak imkânsız… Birinci kere Kadıköy’deydim. İnsanların coşkusunu hissettiğim birinci maçtı. Esasen baskı olacağını biliyorduk. Bu müsabakaya şampiyon olabilmek için çıktığımız birinci telafi maçı olarak bakıyorduk. Attığım goller idmanlarda çalışmamın eseriydi. Alex’in kullandığı birçok özgür vuruş olmuştu. Doğal ki her idmanda çokça çalışırdık. Bilhassa topa vurulduğu anda kimin nereye koşacağı konusunda. Bu irtibat her şeyi kolaylaştırıyor ve en güzel silahım olan fizik gücümü kullanmakta, bir diğerinin yeteneğinden faydalanmak konusunda beni özgür kılıyordu. Ortamızda çabucak bir bağ oluşmuştu. Doğal ki ikimiz de zafere ulaşmak istiyorduk. O maç, bu kümenin ileriki yıllarda neler yapabileceğini gösteriyordu.
Birinci şampiyonluk…
Adaptasyon sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Bizi kulübe şampiyon olmak için getirmişlerdi ve 100. yıl baskısı da üzerimizdeydi. Taraftarlar hayal kuruyordu ve bu manada kulüp büyük bir yatırım yapmıştı. İleti çok netti; ahenk sürecine ayıracak vakit yoktu. Şampiyon olmak kuraldı. Sırrımız ne miydi? Olgun ve zafere odaklamış adamlardan oluşan bir küme Fenerbahçe’deydi. Bu adamlar, mesleklerinin sonuna gelmiş futbolcular değildi ve zafer için buradalardı. Bu karakterler ile şampiyonluk talihinin arttığı kanıtlanabilirdi ve bu şimdi birinci senede kanıtlandı. Bu çok değerliydi.
Ali Sami Yen’de attığın gol…
Bu da hiç hafızamdan çıkmayan maçlardan biri… Güney Amerikalı arkadaşlarıma daima anlatırım. Futboldaki rekabeti anlamak için, bir Fenerbahçe – Galatasaray derbisini kesinlikle yaşamalısınız! O gün Galatasaray stadındaki atmosfer, benim üzere orada birinci defa oynayan biri için, bu derbinin dünyanın en büyüğü, ya da en büyük üç derbiden biri olduğunu gözler önüne seriyordu. Bunu derinizin derinliklerinde hissediyorsunuz. Ancak bir yandan da, bu benim kişiliğimin bir modülü, süratli bir halde derbi ruhuna ahenk sağladım. Genel olarak derbiler benim için düzgün geçti, birçok gol attım, kazandım, kırmızı kartlar gördüm, oyundan atıldım fakat tekrar de bunlar benim için çok özel anılardı.
Sevilla maçı
Fenerbahçe’ye gelmeden evvel Uruguay ulusal grubunun bir oyuncusuydum ve Sao Paulo ile Libertadores şampiyonu olmuştum. Avrupa kulüplerinden teklifler vardı. Sevilla bu kulüplerden birisiydi ve epeyce âlâ bir teklif ile gelmişlerdi. Ancak Fenerbahçe’yi seçme sebeplerim; büyük bir ekip olması, her vakit şampiyonluğa oynaması ve üst seviye turnuvalarda süreklilik sunması ve ayrıyeten bir Uruguaylı olarak Fenerbahçe’deki futbol kültürünün bana uyacağını bilmemdi. Bu yüzden Fenerbahçe’ye gelmeye karar verdim. Sevilla’ya oranla kazanma kültürü Fenerbahçe’de daha fazlaydı. Ayrıyeten Fenerbahçe’de meydan okumalara alışkın çok sayıda ulusal futbolcu ve Latin Amerikalı oyuncu yer alıyordu. Ne kadar meydan okuma olursa o kadar yeterlidir. Sevilla’nın da yeterli bir takımı vardı. Luis Fabiano ve Dani Alves üzere kıymetli oyuncular vardı lakin biz bu eşleşmede daha yeterli olduğumuza inanıyorduk. Hakikaten de daha yeterli bir kadromuz vardı ve bu mantalite Avrupa’da kıyasıya çabalar vermemizi sağladı. Esasen ben oldum muhtemel Türk kulüplerinin neden Avrupa’da daha ileriye gidemediklerini, daha rekabetçi olamadıklarını kendime her vakit sormuşumdur. Daha düzgün olduğumuza inanarak başladı her şey ve yanımızda Fenerbahçe’nin devasa gücü vardı; yapısal açıdan, stadyum açısından, alt yapı açısından, taraftar açısından… Daima rekabetin içinde olmak için. Bazen şampiyon olursun, bazen kaybedersin lakin daima olarak Avrupa’da olmak zorundasın. Bu gerçeği fark edip kabullenmiştik. Sonuçta alana çıktığımızda Avrupa’nın kalanına kıyasla kendimizi denk yahut üstün görüyorduk. Bu mantaliteyi, tıpkı baş yapısına sahip oyuncularla kurgulayabilirsiniz, o denli değil mi?
Fenerbahçe’deki ikinci dönemin hakkında neler söylersin?
Oynayamadığım maçlar, atıldığım için değil mi? Sonuçta neredeyse hiç sakatlanmadım. Fizik olarak güçlüydüm ve kendime daima çok düzgün bakardım lakin Fenerbahçe’de bünyeme kattığım, aslında şahsen da sahip olduğum tutku tarafım beni bazen kusur yapmaya itti. Birkaç defa oyundan atıldım, cezalı duruma düştüm. Bu tarafımla gurur duyduğumu söyleyemem lakin pişmanlık da duymuyorum. Ben ne yaptıysam kalpten yaptım. Kadrom için savaşarak, kazanmayı isteyerek. Vakit zaman yanılgılar oluyor ve beraberinde bedeller ödeniyor. Tıpkı o dönemde birçok maçı kaçırarak ödediğim gibi…
Türkiye Kupası’nda gördüğün 2 kırmızı kart gündemdeydi…
Aslında az evvel söylediğim gibi… Öteki yandan fazla üzerime gelindiğini düşünüyorum. Aslında berbat bir şöhretim olmuştu. Vakit zaman hakemler bana kolay kart gösteriyordu. Hatası onlara da atmak istemiyorum, bu sorumluğu paylaşmak zorundayım. Zira sert futbol oynuyordum. Derbileri de o denli oynamalısınız, değil mi? Taraftar sizden bunu bekliyor. Sert ve güçlü olmalısınız. Gördüğüm kırmızı kartlardan biri ise büsbütün kusurluydu. O kırmızı kart hem beni, hem de ekibimi haksız yere cezalandırmış oldu. Bu da Türk futbolunun bir öbür husus başlığı. Bazen hakemler insanı hayal kırıklığına uğratıyor. Ancak daha evvel de söylediğim üzere, sertlik benim oyun karakterimin bir modülü. Bu benim için, taraftarın tutkusunu sahiplenme yolum. Daima sonlarda, daima sonları zorlayarak oynarım. Bazen de o sonları aşarım.
Bursaspor’un şampiyon olduğu dönemdeki Trabzonspor maçı hakkındaki kanıların neler?
O gün Fenerbahçe’deki en trajik ve üzücü günümü yaşadım. Taraftarımız için de o denli olmuştu çünkü bir maç daha alsak şampiyonduk. Sanırım o dönemin en düzgün futbolunu oynamıştık. Yaklaşık 25 gol durumuna girdik. Defans çıkardı, kaleci kurtardı, direklerden döndü… Baskı üstüne baskı kurduk. İnanılmazdı çok, o gün baht kazanmamızı istemedi. En âlâ oyunumuzu oynadık ama kazanamadık zira talih faktörü bizi cezalandırdı. Gerçek bir trajediydi. Bu futbolun bir modülü. Lakin hala o maçı sindirebilmiş değilim. O dönem Güney Afrika’daki dünya kupasında da Uruguay kaptanı olarak misyon almış ve yarı final oynamıştım. Avrupa kulüplerine gitme fırsatım vardı. Bilhassa İtalya’dan teklifler vardı ve ben Avrupa’ya adım atmaya kararlıydım. Kararım neredeyse katiydi fakat bu yol kazası ve şampiyonluğu kaybetmemiz beni Fenerbahçe’de kalmaya itti. Şampiyonluğu kaybetmiştik ve bu biçimde çekip gidemezdim. Buradan şampiyon olarak ayrılmalıydım. Başa koymuştum. Şampiyonluğu kazanabilmek için bilhassa bir sene daha kaldım.
Ve son şampiyonluk…
O sezonki meydan okumamız bilhassa bir evvelki yıl olanlardan sonra şampiyon olabilmekti. 2010’da Bursaspor şampiyon olmuştu ya… Bu durum onurumuzu yaralamıştı. Güzel bir birinci yarı geçirmedik. Üçüncü yahut dördüncü mü bitirdik, hatırlamıyorum. Ancak şunu hatırlıyorum, Antalya’daki devre ortası kampında ekibin önder oyuncuları Alex, Emre, Volkan ve Aykut Kocaman ile bir toplantı yaptık ve dönemin birinci yarısında yapamadıklarımızı düzeltmek ve şampiyon olmak için kelam verdik. Hepimiz hırs ile elimizden gelenin fazlasını yapmak için ant içtik ve devamında çok güzel bir ikinci yarı geçirdik. Bazen uygun, bazen berbat oynuyor ancak tekrar de ligin 2. yarısında tüm maçları kazanıyorduk. Ben atıyordum, Alex atıyordu… Ve sonunda ligi şampiyon olarak bitirdik. Bizim için bir birinci üzereydi. Zira bu, evvelki dönemin hırsıyla kazanılan bir şampiyonluktu.
Fenerbahçe’den ayrılma sürecin ile ilgili neler söylersin?
Söylediğim üzere, evvelki dönem Avrupa biletini cebime koymuştum ancak tekrar şampiyon olabilmek için kalmıştım. 2011 yılında Avrupa’dan farklı teklifler aldım. Katar fonu tarafından satın alınan Paris Saint-Germain ve Premier Lig ekiplerinden. Nasıl ki Sao Paulo’da dört sene kaldım, şampiyonluklar kazandıktan sonra ayrıldım… Fenerbahçe’de de beş yıl kaldım, şampiyonluklar kazandım ve ayrılma vakti gelmişti. Oyuncu için her vakit değişiklik motive edicidir. Daha doğrusu onu gelişmeye zorlar. O yüzden yeni bir zorluğu göğüsleme kararı almıştım. Burada beş yıl ve şampiyonluklardan sonra bıraktığım imajımla… Yaşımla birlikte performansımın da düşmesini beklemektense dorukta ayrılmayı istedim. Kulüple yaşayabileceğim problemlerden bağımsız olarak ayrılma kararımı vermiştim. Rastgele bir pişmanlık duymuyorum zira kazandığım muvaffakiyetlerin akabinde gönülden verdiğim bir karardı. Şampiyon olarak, uygun bir imaj bırakarak gitmek istiyordum. Dorukta ayrılmak istiyordum. Aksini düşünemezdim. İşte bu yüzden de bugün bile Fenerbahçe taraftarı beni böylesine büyük bir sevgiyle anıyor. Düşündüğüm ve yaptığım buydu.
Ülkelerin derbi kültürleri hakkında ne söylersin?
Eşsiz! Çılgın! İnanılmaz! Dünyanın neresine gidersem söylerim. Nacional – Penarol derbilerini oynadım. Sao Paulo – Corinthians maçlarını oynadım. PSG – O. Marsilya oynadım. Cerro Porteno – Olimpia maçlarına çıktım ki o da Uruguay’ın en büyük rekabetlerinden biridir. Ulusal gruplar düzeyinde Uruguay – Arjantin ve Uruguay – Brezilya maçlarında oynadım ki bunlar da büyük ezeli rekabetlerdendir lakin Fenerbahçe – Galatasaray maçları çok farklı. İnanılmaz! Futbolu bırakmış oyuncular için böylesine maçların keyfini çıkarmış olabilmek değer biçilemezdir. Futbolu bıraktıktan sonra artlarında bırakabilecekleri en büyük mirastır. Öylesine bir çılgınlık, öylesine bir tutku. Harikulâde bir adrenalin. Anlatılması sıkıntı. Bugün bile hala anlamakta zorluk çekiyorum.
25 derbi – Kadıköy’de kaybetmeme…
Sao Paulo’da dört dönem boyunca Palmeiras ve Corinthians’a karşı 18 derbi oynadım ve hiçbirini kaybetmedim. Kulübün tarihi boyunca hiç derbi kaybetmediği öteki bir periyot yok! Uruguay – Brezilya maçlarında ise sırf bir defa kaybettim, üç kere de berabere kaldım. Bu tıp maçlarda talih daima yanımda oldu. Talihin yanı sıra tutum, hırs ve fakat en değerlisi taraftarların hislerine olan hürmetim kelam konusu. Zira taraftarların hissettikleri unutulmamalıdır. Bu müsabakaların sıradan bir maçmış üzere oynanmaması lazım. Bu maçlar bazen şampiyonluğa bedeldir! Fenerbahçe taraftarı ile hislerimiz çok benzeriydi. Bu yüzden onların ruh halini benimsemek benim için kolay oldu. İşte bu nedenle Fenerbahçe taraftarı beni çok severken Galatasaray taraftarı beni hiç sevmez. Statlarına gitsem herhalde hiç uygun karşılanmazdım, bilemiyorum lakin bu bile sana duydukları saygıyı ortaya çıkarır. Seni sevmezler fakat bir o kadar da hürmet duyarlar. Sonuç olarak, tüm bunlar benim için miras bedelinde; derbilerdeki bu çılgınlığı ve yoğunluğu içselleştirebilmek. Benim için fevkaladeydi.
Hırçın ve agresif…
Bu benim futbolu hissetme formum. Nitekim birtakım durumlarda hudutların biraz ötesine geçtim lakin benim oynama biçimim, futbolu hissetmek. Ve her vakit sınırlarda… Benim için futbol bir çarpışma. Bu oyunda kendi taraftarınızın keyifli olması için rakiplerin üzülmesi gerekir. Zira bu bir oyun ve kazanmak için neredeyse her şey mübahtır. Yalnızca uygun olan kazanmaz. Bazen de fizikî olarak, mental olarak, ruhen hakimiyet kuran kazanır. Futbol bu türlü bir şey. Bana nazaran Türkler de bu karaktere sahip. Agresif mi, bilemiyorum. Evet, güçlü ve sert bir oyuncu olduğumu söyleyebilirim…Buna kuşku yok. Lakin agresif olduğum vakitlerde kesinlikle cezalandırılmışımdır. Fakat birden fazla vakit yoğunluktur, tutkudur, en iyiyi yapma isteğidir ancak birebir vakitte fiziğimden faydalanma yolumdur.
Hakemler hakkında ne düşünüyorsun?
Hatırlıyorum da, Rusya’daki dünya kupasında FIFA’nın organize ettiği oteldeydik. Hakemler de birebir otelde konaklıyordu. Cüneyt Çakır da orada olduğumu biliyordu ve lobide beni beklemiş. Bana “Türk bir hakem seninle konuşmak istiyor” dediler; Cüneyt ile… Altı yıl geçmiş fakat hala benimle görülmemiş bir hesabı mı var!. Daha sonra basına da açıklama yapmış. “20 yıllık hakemlik hayatımda, dünyanın birçok yerde maç yönettim fakat yönetilmesi en sıkıntı oyuncu Lugano’ydu” demiş. “Başka kimse değil, Lugano’ydu” demiş. Vay be, yönetilmesi en sıkıntı oyuncu ben miyim! İşte bu, bazen benim bile göremediğim, hakemlerin insani boyutu.
En sevdiğin hakem?
Yok. Fakat en sempatiği, az evvel de bahsettik ya; Cüneyt Çakır. Lakin en sevdiğim değil, zira beni iki defa oyundan attı. Lakin en azından sempatik.
En sevdiğin arkadaşın kimdi?
Birçoğu ile çok düzgün anlaşıyordum. Mutlaka Alex, Edu Dracena, Yobo. Öbür yandan Türk oyunculardan Gökhan Gönül, Lider Turacı, Selçuk, Semih… Birden fazla arkadaşımla empati kurabiliyordum. Küme içerisinde çok sempatiktim. Saha içerisinde gördüğünüz o agresif hallerim yoktu.
Seni en çok güldüren olay neydi?
Şaşırdığım mı? O kadar çok şaşırdığım şey oldu ki… Birinci derbilerde şaşırıyorduk. Neden maçlarda bu kadar çok güvenlik tedbiri alınıyor diye. Daha sonra bunun gerekli olduğunu anladık. Böylesi tahminen de daha uygundu. Lakin daha sonrasında insani temaslar çok sempatikti. Ancak bu tip maçlardaki gergin ortam tekrar de beni çok şaşırtmıştır.
Senin için en özel oyuncu?
Pek çok değerli oyuncu karşısında forma giydim. Lakin Ümit Karan ile derbilerde sert düellolarımız oldu. Lakin elbette centilmenlik çerçevesinde. Her birimiz grubumuz için en güzel olanı yapmaya çalışıyorduk. Kendi arkadaşlarımdan ise elbette Alex’i diyebilirim. Sanırım Türkiye topraklarından geçen en güzel futbolcu o. Birebir vakitte tüm mesleğim boyunca birlikte oynadığım en güzel oyuncu diyebilirim.
Kılık değiştirme öykün?
Türkiye’den ayrıldıktan sonra da birçok kere derbi maçlara geldim. Ama daima olarak VIP alanlarda izliyor ve maçların keyfine varamıyordum. Bu türlü yerlerde kendimi sıkışmış hissediyordum. Ben futbolu nitekim seven birisiyim ve futbolcu olmadan evvel bir taraftardım. Türkiye’de tıpkı taraftar üzere bir atmosferi yaşamamıştım. Tek yolu buydu. Birkaç arkadaş kılık değiştirdik, bütün günü bu biçimde Kadıköy’de geçirdik, taraftarların tezahüratlarına katıldık. Yemek yedik. Sonrasında stada gittik. Orada da tıpkı olağan bir taraftar üzere tezahüratlar yaptık. Akabinde yanımda oturan bir taraftar beni süzmeye başladı. “Lu…” dediği ona sus işareti yaptım. “Eğer sesini çıkarmazsan sana fotoğrafımı ve formamı veririm” dedim. Bu konuşmadan sonra o taraftar sessiz kaldı ancak beni gözünün önünden ayırmadı. Maçın akabinde ona fotoğrafım ile formamı verdim. Bahtımız vardı, kimse beni görmedi. Zira gören olsaydı benim için o sakin ortam kalmayacaktı. O gün maçı kaybettik fakat, neyse… Bu benim fikrimdi. Zira bir derbiyi tribünde yaşamanın tek yolu buydu.
Unutamadığın gol…
Ben hiçbir vakit hoş gol atmadım. Ben bir Alex değilim. O çok hoş goller atardı. Benim gollerim daima zorlayarak atılan gollerdi. Hiçbir vakit hoş değildi ancak kıymetliydi ve üç puan getiriyordu. Sanırım Trabzon, hayır. En hoşu Sevilla’ya baş ile attığım goldü. Hem kıymetli hem de hoş bir goldü. Trabzon’a attığım gol de öyleydi.
İki ezeli rakipte iki Uruguaylı…
Muslera tam olarak benim gittiğim gün geldi. Hala da devam ediyor. SONRA SORU GELİYOR. Sonuçta hem Fernando hem de ben Uruguay ulusal ekibinde oynamış oyuncularız. Hasebiyle bu, Türkiye’de büyük bir kulüpte oynama potansiyeline sahip olduğun manasına gelir. En kıymetlisi de, Uruguay üç milyon nüfuslu bir ülke.15 kere Güney Amerika şampiyonu, iki sefer dünya, iki defa Olimpiyat, pek çok sefer de Güney Amerika’da kulüpler bazında şampiyonluklar… Çok güçlü bir futbol kültürümüz var. O yüzden sanırım Uruguaylılar dünyada çok çalışkan, çok asil, çok sadık, yerinde duramayan beşerler olarak tanınır. Sanırım ferdî tecrübelerim de Türk futbolu ile çok örtüşüyor. Kişilik üzere, tutku üzere örtüşen çok nokta var. Tahminen de sorunun yanıtı bundadır.
Fenerbahçe taraftarı ile ilgili ne söylersin?
Sanırım dünyadaki en uygun Fenerbahçe elçisi benim. Zira daima Fenerbahçe taraftarının tutkusundan bahsederim. Sahiden bu hayatımın çarpıcı bir devrini teşkil eder. O denli çok şey yaşadım ki… Kimi şeyleri burada söylerim, kimilerini ise söyleyemem. Arkadaşlarımla, taraftarlarla paylaştığım şeyler var. Türkiye’de her şey o kadar ağır ve hoştu ki… Öylesine inanılmaz iniş ve çıkışlarım oldu ki… Fenerbahçe taraftarlarına karşı hislerim, bana verdikleri sevgi için içten bir müteşekkirlik olarak söz edilebilir. Sanıyorum bu kadar çok sevgi almış biri olarak onlara borcumu asla ödeyemem. Her şey yeterli gitti, goller attım, şampiyon olduk. Elimden geleni yaptım lakin karşılığında aldığım sevgi, onlara verdiklerimden çok daha fazlasıydı. Umarım bu alaka ebediyen sürer. Her vakit şunu söylerim: “Bunca şey için teşekkür, bu kadar azı için de özür dilerim.”
“Türkçe öğrenmeyi isterdim”
Aslına bakarsan ortadan 10 yıl geçtikten sonra bugün Türkçe öğrenmemek içimde ukde kaldı. Sonuçta geçen beş sene zarfında Türkçe öğrenmeliydim. Kültürden tarihe, kentlerden inanç konusuna kadar Türkiye hakkında çok şey öğrendim. Bir şey hariç, o da lisan. Neden? Dürüst olayım; Edu ile birlikte imza attık ve bütün gün Kadıköy civarında bisiklet sürdük. Sonra ortadan bir hafta geçti. Tanınan kültüre ve basına aşina hayli, 20 tane günlük spor gazetesi çıkıyor, her gün 50 tane futbol programı yayınlanıyor, herkes daima olarak Lugano’dan ve Fenerbahçe’den bahsediyor. Yok dedim! Hakkımda söylenen her şeyi anlarsam konsantrasyonumu kaybederim diye düşündüm. Bu yüzden futbolun bu tarafından kendimi sakınıp sırf top oynamaya odaklandım. Bu da bana çok yardımcı oldu. Düşünsene daima hakkımda yapılan tenkitleri dinleseydim… Bunların hiçbiri bana ulaşmıyordu. Ben yalnızca idmanıma ve maçlarıma odaklanıyordum. Türkiye’de huzurlu bir hayat yaşadım. Başım rahattı ve futboluma odaklanıyordum fakat bugün pişmanlık duyduğum bahis, lisan konusundan ötürü daha fazla arkadaş edinememiş olmam. Türk kültürü konusunda da derinleşemedim. Ama bu halde daha huzurlu bir hayatım oldu. Yoksa delirebilirdim!
“Kariyerimin ihtişamlı bir dönemiydi…”
Sportif hayatımın en hoş beş yılıydı. En keyifli ve ağır geçirdiğim vakitlerdi. Tıpkı vakitte 25 – 30 yaş ortası ki futbolculuk dönemimin en verimli vakitlerini Türkiye’de yaşadım. Haliyle mesleğimin ihtişamlı bir periyodu olarak anıyorum. Bunlar yalnızca o beş yıllık periyot içerisinde değil, gittiğim her yerde hala söylediğim şeylerdir. Örneğin, Brezilya’da çalışıyorum, daima olarak bu türlü söylüyorum. Uruguay’da, Arjantin’de yahut Paris’te… Bunu daima hatırlıyor ve hak ettiği halde lisana getiriyorum.
LUGANO’NUN MUHTEŞEM 11’İ
Kaleci Volkan. Gökhan Gönül
Sol bek Roberto Carlos
Stoper olarak Servet Çetin ve Hâkim Korkmaz.
Orta saha Emre Belözoğlu, Selçuk İnan.
Sol kanat Arda Turan
Sağ kanat Quaresma
10 numarayı sorma, o Alex’tir.
Forvet ise Burak Yılmaz.
